Dobra opieka zależy nie tylko od profesjonalnej wiedzy i umiejętności, ale także od osobistej postawy opiekuna i jego zdolności do budowania indywidualnej i konstruktywnej relacji z osobą wymagającą opieki. Ważnym warunkiem wstępnym jest świadomość różnorodności ludzkiej egzystencji.
Orientacja seksualna lub tożsamość płciowa danej osoby jest ważną częścią jej tożsamości i wpływa nie tylko na jej zachowania seksualne lub wizerunek własnej osoby, ale także na inne obszary jej życia. Dlatego ważne jest, aby opieka uwzględniała te aspekty i odpowiadała na szczególne potrzeby lesbijek, gejów, osób biseksualnych, transpłciowych i interseksualnych. Podobnie jak w przypadku osób ze środowisk migracyjnych, w opiece należy uwzględnić wpływy kulturowe i religijne. Doświadczana lub obawiająca się dyskryminacja może prowadzić do tego, że osoby LGBTI wycofają się z placówek lub w ogóle ich nie odwiedzą, co może mieć poważne konsekwencje w przypadku konieczności leczenia.
Naszym celem jest stworzenie platformy, która pomaga lesbijkom, gejom, osobom biseksualnym, transpłciowym, interseksualnym i osobom o innej tożsamości płciowej znaleźć odpowiednie usługi wsparcia i kontakty związane z opieką LGBTIQ+ w prosty i bezpłatny sposób. Służy do tworzenia sieci osób potrzebujących opieki, opiekunów, dostawców usług opiekuńczych, opiekuńczych krewnych i rodziny z wyboru.
Magnus Hirschfeld był pierwszym badaczem, który naukowo zajmował się homoseksualnością. W 1919 roku założył unikalny Instytut Nauk Seksualnych w Berlinie. Hirschfeld prowadził badania, oferował porady seksualne i walczył przeciwko paragrafowi 175 niemieckiego kodeksu karnego, który uważał za niesprawiedliwy i nieludzki. W przeciwieństwie do swoich współczesnych, uważał homoseksualność za efekt "całkowicie nieuzasadnionej (...) konstytucji seksualnej", a nie za wyraz błędnego stylu życia. Hirschfeld nie wierzył w biseksualność istot ludzkich, ale w istnienie etapów pośrednich między płcią żeńską i męską. Był przekonany, że ludzie mogą mieć cechy obu płci. Jako pionier w dziedzinie medycyny przeprowadził pierwszą na świecie operację zmiany płci w swoim instytucie w 1930 roku na duńskiej kobiecie Lili Elbe, która urodziła się jako Einar Wegener i była fenotypowo mężczyzną.
W latach 50. stare role płciowe nadal obowiązywały, a nieheteroseksualne style życia były pogardzane; dyskryminacja i odrzucenie nadal były na porządku dziennym. Paragraf 175 kodeksu karnego, który penalizował akty homoseksualne między mężczyznami, pozostał w mocy w obu niemieckich krajach związkowych w formie zaostrzonej przez narodowych socjalistów. Podczas gdy NRD złagodziła paragraf w 1957 roku i całkowicie zniosła go w 1968 roku, w Niemczech Zachodnich obowiązywał on w niezmienionej formie do 1969 roku. W sumie wszczęto dochodzenia przeciwko około 100 000 mężczyzn, a w 50 000 przypadków wydano wyroki skazujące za "cudzołóstwo" osób tej samej płci. W tych warunkach homoseksualni mężczyźni żyli w ciągłym strachu przed odkryciem, prześladowaniem i karą, podczas gdy lesbijki ukrywały się w "przyjaźniach" lub tak zwanych "Josefsehen" i wyrzekały się seksualności. Osoby transpłciowe i interseksualne pozostawały niewidoczne i żyły w odosobnieniu, ponieważ nie było dla nich ani miejsc spotkań, ani wsparcia.
W latach 80. wybuchła epidemia AIDS, która wywołała uprzedzenia społeczne wśród wielu ludzi. Geje i biseksualiści byli postrzegani jako zagrożenie i marginalizowani, co dla wielu skutkowało utratą pracy, mieszkania i relacji społecznych. Pojawił się strach przed represjami społecznymi i osobistą infekcją, a także żałoba po zmarłych na AIDS przyjaciołach. Niemniej jednak, w tej egzystencjalnie zagrażającej sytuacji, powstała ogólnokrajowa sieć ośrodków pomocy dla chorych na AIDS, wspierana przez mądrą politykę prewencyjną państwa. Od tego czasu wielu wolontariuszy jest zaangażowanych we wspieranie nosicieli wirusa HIV i chorych na AIDS oraz dostarczanie informacji specjalnym grupom docelowym i ogółowi społeczeństwa. Celem jest zastąpienie dyskryminacji i marginalizacji edukacją i profilaktyką.
Paragraf 175 niemieckiego kodeksu karnego, który został zaostrzony przez narodowych socjalistów, został ostatecznie zniesiony w Republice Federalnej Niemiec dopiero w 1994 roku. Od tego czasu akty homoseksualne między mężczyznami nie są już karalne. W 2002 r. niemiecki Bundestag przeprosił gejów, którzy byli prześladowani, torturowani i więzieni podczas reżimu nazistowskiego. Wszystkie wyroki z tego okresu zostały anulowane. W czerwcu 2017 r. Bundestag przyjął ustawę, która anulowała również około 64 000 wyroków z okresu powojennego i przyznała ofiarom wymiaru sprawiedliwości odszkodowanie finansowe w wysokości ryczałtowej 3 000 euro na osobę i 1 500 euro za każdy rok lub jego część spędzoną w więzieniu. Jednakże mężczyźni, którzy byli przedmiotem śledztwa, ale nie zostali skazani, nie otrzymali odszkodowania. Lesbijki również nie były brane pod uwagę, ponieważ paragraf 175 StGB nie miał do nich zastosowania, a zatem nie były one ścigane. Doświadczyły one jednak marginalizacji społecznej, homofobicznej wrogości oraz przemocy werbalnej i fizycznej, co miało negatywny wpływ na ich biografie osobiste i zawodowe.
"Ustawa o wprowadzeniu prawa do małżeństwa dla osób tej samej płci", która weszła w życie w dniu 1 października 2017 r., prowadzi do szerokiej równości prawnej między parami tej samej płci a parami heteroseksualnymi. Równość ta pozwala również parom tej samej płci na wspólną adopcję dzieci. Chociaż ustawa ta jest uważana za kamień milowy i kończy nierówne traktowanie par tej samej płci przez państwo, nie wszystkie przeszkody zostały usunięte, zwłaszcza dla par kobiet, które chcą mieć dzieci. Reforma prawa rodzicielskiego jest nadal w toku, co oznacza, że adopcja pasierba jest nadal konieczna, aby obie kobiety mogły być prawnie równymi rodzicami. Jeszcze przed wprowadzeniem "małżeństwa dla wszystkich", wiele par tej samej płci mieszkało już razem z dziećmi. Światowe badania wykazały, że dzieci w tych tak zwanych "tęczowych rodzinach" rozwijają się równie dobrze jak dzieci rodziców heteroseksualnych.
Ustawa o samostanowieniu, która weszła w życie w Niemczech 1 stycznia 2024 r., stanowi znaczący krok naprzód w zakresie praw osób trans*, inter* i niebinarnych. Upraszcza ona prawne uznawanie tożsamości płciowej i stanowi decydujący krok w walce z dyskryminacją. Przed tą ustawą zmiana wpisu płci w rejestrze stanu cywilnego była żmudnym procesem, który często wymagał dwóch badań psychiatrycznych i był traumatyczny dla wielu osób, których dotyczył. Obecnie SBGG umożliwia zmianę wpisu płci za pomocą prostego oświadczenia w urzędzie stanu cywilnego, bez konieczności przeprowadzania badań lekarskich lub operacji. Prawo to wzmacnia samostanowienie i promuje społeczną akceptację różnorodności płci. Niemniej jednak wyzwania pozostają: Osoby trans*, inter* i niebinarne nadal doświadczają dyskryminacji i marginalizacji, co pokazuje, że należy zrobić więcej, aby zwalczyć transfobię i osiągnąć prawdziwą integrację.
Czy wiesz, że 97% placówek opieki stacjonarnej nie jest w stanie zapewnić standardów jakości w odniesieniu do środowisk, w których żyją osoby tej samej płci? Fakt ten jest niepokojący i podkreśla potrzebę zmian. Niestety, wiele osób LGBTIQ ukrywa swoją seksualność i tożsamość w obawie przed dyskryminacją i marginalizacją, podczas gdy osoby inter* często obawiają się dyskryminacji ze względu na swoją fizyczność. Naszym obowiązkiem jest stworzenie środowiska, w którym wszyscy ludzie są bezpieczni i akceptowani, niezależnie od ich seksualności lub tożsamości.
Jednym z pozytywnych przykładów jest "Lebensort Vielfalt" ("Różnorodność jako miejsce do życia") w Berlinie.
Aby opiekunowie mogli skutecznie działać, bardzo ważne jest, aby pogodzili się z własnymi poglądami na życie, wartościami i normami, własną tożsamością płciową i seksualną oraz własnym pochodzeniem kulturowym. Ta autorefleksja umożliwia opiekunom odróżnienie ich perspektywy od perspektywy osoby, którą się opiekują, oraz rozwinięcie empatycznego zrozumienia ich myśli, uczuć i działań. Umożliwia to opiekunom wrażliwe reagowanie na sytuację osoby wymagającej opieki i działanie w najlepszym interesie pacjenta.
Praca biograficzna jest dla opiekunów ważną metodą zrozumienia realiów życia osób wymagających opieki. Obejmuje to spojrzenie na osobistą historię danej osoby w celu wyciągnięcia wniosków na temat zwyczajów, tradycji i kultur w danym środowisku oraz ich wpływu na zdrowie i chorobę. W ten sposób można lepiej zrozumieć osoby wymagające opieki i dostosować środki opieki do ich indywidualnych potrzeb. Symbole, książki lub zdjęcia w pokoju pacjenta mogą również dostarczyć wskazówek na temat realiów życia pacjenta. Obserwując zachowanie, należy zauważyć, że lesbijki, geje, osoby biseksualne, transpłciowe i interseksualne mogą wykazywać zachowania elastyczne pod względem płci, które mogą zostać błędnie zrozumiane przez opiekunów jako "dotknięte" lub "zniewieściałe". Ważne jest, aby rozwinąć zrozumienie tych zachowań w celu odpowiedniego leczenia ekspresji bólu i reagowania na indywidualne potrzeby osób wymagających opieki.
Osoby transpłciowe i interseksualne często mają trudności ze znalezieniem łatwo dostępnych informacji na temat swojej sytuacji życiowej. Brakuje usług wsparcia podczas procesu przejścia (tranzycji) dla osób transpłciowych lub podczas odkrywania własnej interseksualności. Istnieje zbyt mało odniesień do specjalistycznych klinik i zbyt mało informacji na temat tego, jak radzić sobie ze zmianami psychicznymi i fizycznymi. Opiekunowie muszą uwzględnić w swojej opiece wiedzę na temat osób transpłciowych i interseksualnych. Problemy związane z opieką powinny być omawiane wspólnie w celu znalezienia dobrych rozwiązań. Ważne jest, aby dowiedzieć się o dożywotniej terapii hormonalnej, której poddawanych jest wiele osób transpłciowych. Ponadto w przyszłości będzie więcej osób transpłciowych, które nie przeszły operacji zmiany płci po zmianie nazwiska i stanu cywilnego. Dlatego ważne jest, aby używać prawidłowych zaimków (ona/ona, jej/jego) i akceptować ich płeć, zwłaszcza jeśli chodzi o opiekę intymną. Dotyczy to również osób interseksualnych, które mogą mieć zarówno męskie, jak i żeńskie zewnętrzne cechy płciowe.
W szpitalach i placówkach opiekuńczych krewni lesbijek, gejów, osób biseksualnych i transpłciowych (LGBTIQ) często nie są rozpoznawani, ponieważ uwaga personelu opiekuńczego skupia się przede wszystkim na tradycyjnych relacjach rodzinnych. Jednakże osoby LGBTIQ są często częścią alternatywnych społeczności queer, które tworzą rodzaj rodziny zastępczej. Ważne jest, aby zrozumieć, że społeczności te mają podobny charakter wsparcia jak tradycyjna rodzina. Wiele osób LGBTIQ ma bliskie relacje ze swoją "rodziną z wyboru", która jest naturalną częścią ich życia. Na przykład, jeśli opiekunowie postrzegają partnerkę lesbijki jako dobrą przyjaciółkę lub sąsiadkę, są pozbawieni ważnych informacji o osobie, którą się opiekują. Jeśli jednak jest ona rozpoznawana i uznawana za partnerkę życiową, opiekunowie mogą uzyskać cenne informacje na temat potrzeb osoby, którą się opiekują.
Zapewniając wsparcie w trudnych fazach życia, szczególnie ważne jest zrozumienie rzeczywistej sytuacji życiowej osoby potrzebującej opieki. Jeśli na przykład partner lesbijki lub partner geja nie zostanie rozpoznany przy łóżku chorego, zapewnienie odpowiedniego wsparcia może być trudne. Rolą pielęgniarstwa jest umożliwienie osobom wymagającym opieki wyrażenia bólu i żalu po stracie ukochanej osoby oraz znalezienie sposobów radzenia sobie z nimi. Umieranie, śmierć i żałoba mają szczególne znaczenie dla starszych osób LGBTIQ ze względu na kryzys AIDS w latach 80-tych. W tym czasie wiele osób musiało być świadkami tego, jak wielu gejowskich przyjaciół i znajomych, w tym młodszych, zmarło w bardzo krótkim czasie. Zapewniając opiekę u kresu życia osobom LGBTIQ, bardzo ważne jest, aby wziąć pod uwagę traumatyczne doświadczenia podczas kryzysu AIDS oraz połączyć obawy i zmartwienia osób potrzebujących opieki i ich krewnych podczas procesu umierania z tymi doświadczeniami, aby umożliwić im pożegnanie i godną śmierć.
Środki opieki, pobyty w szpitalu i badania mogą wywoływać stres i ponowną traumatyzację u osób LGBTIQ z powodu wcześniejszych traumatycznych doświadczeń. Nawet bycie dotykanym może prowadzić do negatywnych reakcji emocjonalnych. Aby przeciwdziałać takiemu poczuciu zależności lub bezsilności, ważne jest, aby używać dotyku świadomie i z wyczuciem.
Otwarta i tolerancyjna postawa wobec różnorodności ludzi może być demonstrowana w różnych obszarach, takich jak szpitale lub ośrodki opieki dla osób starszych. Jedną z możliwości jest wywieszenie tęczowej flagi w strefie wejściowej, która oznacza akceptację i szacunek dla wszystkich ludzi, niezależnie od ich stylu życia, pochodzenia, religii czy orientacji seksualnej. Stanowi to sygnał na rzecz otwartej i pokojowej kultury korporacyjnej. Podstawą prawną do tego jest ogólna ustawa o równym traktowaniu (AGG), która zakazuje dyskryminacji ze względu na różne cechy, takie jak tożsamość seksualna lub płciowa, i chroni przed nią ludzi.
